Ons leven als hulpverlener raakt de laatste tijd steeds keuriger aangeharkt. We hebben protocollen en richtlijnen, we zijn HKZ-gecertificeerd, er zijn zorgprogramma's en indicatiecriteria en niet te vergeten de DBC's. Niets wordt meer aan het toeval overgelaten. Alles is tot in de puntjes geregeld. En werkt het? Worden onze cliënten beter geholpen? Dat weten we niet. The proof of the pudding is in the eating. Maar naar dat eten wordt, vreemd genoeg, nog maar nauwelijks gekeken. Wim Meijer kijkt daar wel naar. De relatie tussen school en jeugdhulpverlening is ook al tot in de puntjes geregeld. Er zijn screeningsinstrumenten om zorgleerlingen op te sporen en behandelprogramma's voor die zorgbehoevende kinderen. Zijn we daarmee klaar? Nee, schrijft Meijer in Frictie, eigenlijk begint het dan pas. In Passend onderwijs vraagt om ideale leraren en ideale hulpverleners leest u wat de echte uitdaging is voor hulpverleners en voor leraren. Protocollen zijn mooi, maar wat gebeurt er daarna?
