Meer aandacht nodig voor interventie, evaluatie en preventie

In 2017 werden 4619 werknemers met een beroepsziekte gemeld bij het Nederlands Centrum voor Beroepsziekten (NCvB). Het aandeel psychische beroepsziekten was 57% met vooral overspannenheid en burn-out als diagnose. Beroepsziekten van het bewegingsapparaat (26%) en gehoor (7,4%) stonden op plaats twee en drie.1 Dit is slechts het topje van de ijsberg. Geschat wordt dat ieder jaar 30.000 werknemers in Nederland een beroepsziekte ontwikkelen. Omdat in Nederland geen verschil wordt gemaakt tussen risque social en risque professionel is er geen noodzaak om uitgebreid onderzoek te doen naar de oorzaak van de beroepsziekte. Het sociale vangnet (ZW/WW/WIA) compenseert immers beide risico’s. Dit staat echter in schril contrast met de gangbare praktijk in de ons omringende landen waar wel dit onderscheid wordt gemaakt en compensatie voor geleden schade mogelijk is. Het melden van beroepsziekten heeft verder geen consequenties voor de werkgevers. Maar hoe zit het nu met de onderbouwing van de melding van de beroepsziekte, is deze adequaat? Met de introductie van de nieuwe Arbowet op 1 juli van dit jaar, krijgt de bedrijfsarts in ieder geval weer expliciet toegang tot de werkplek en dat maakt een goede blootstellingsanalyse mogelijk.2 Daarnaast moet er meer oog komen voor stap 6 in het zes-stappenplan voor het melden van beroepsziekten van het NCvB.3 immers een diagnose stellen moet ook consequenties hebben. Dat vormt nog een uitdaging van formaat en dat is ook het onderwerp van dit artikel.